Kvíði

Þegar við skynjum kvíða fara viðvörunarbjöllur líkamans í gang og vara okkur við að það sé hætta. Viðvörunarkerfið er arfleið frá steinaldartímabilinu, en steinaldarmenn þurftu að vera tilbúnir að berjast við t.d. björn eða hlaupa undan öðrum hættulegum dýrum. Í dag bregst líkaminn enn við "hættu" með sömu viðbrögðum þó hættan sé t.d. bara að gera mistök á æfingu eða vera skammaður af þjálfurum (o.s.frv.). Líkaminn býr sig undir átök, hann hættir að dæla súrefni í þá líkamsparta sem hann þarf ekki að nota eins og t.d. í magann og dælir meira súrefni út í vöðvana í höndum og fótum. Það er ástæðan fyrir því að við kvíða finnum við fyrir líkamlegum einkennum eins og t.d. að verða illt í maganum, vöðvarnir verða stífir og spenntir, við svitnum og finnum fyrir hraðari hjartslætti. Líkaminn er að búa sig undir hættu og átök.

Tilvísun í heimild: ( Kvíðameðferðastöðin e.d.)